Ένα περιοδικό γεννιέται
Και, όπως το ψυλλιάστηκα, χωρίς βέβαια πρόθεση, ξέχασα σημαντικά συμβάντα της δεκαετίας του ’70 στο χώρο μας, και ευχαριστώ που μου την «είπατε» ηλεκτρονικά, αλλά μπορεί να ήταν και colpo grosso, να δω αν... διαβάζετε τη στήλη!Τέλος 1970. Νυχτερινή έξοδος στο κλαμπ του Πύργου των Αθηνών. Παρέα αυτοκινητιστική... Σταύρος Ζαλμάς -καλή του ώρα- με τη γυναίκα του, την Τζούλια, Μανιατόπουλος Αλέκος τότε με... πού να θυμάμαι τώρα, Κ.Κ. και εγώ. Σταματάμε στην πίστα το ξεβίδωμα με το Μανιατόπουλο, παίρναμε σχεδόν πάντα το πρώτο χορευτικό βραβείο (τουλάχιστον αντοχής), βλέπετε μπαλαρίνα εγώ, ερασιτέχνης Τραβόλτα εκείνος, καθόμαστε στον καναπέ κι αντικρίζω για πρώτη φορά τον ¶γνωστο Χ. ¶γνωστος face to face, γιατί είχε ήδη σκάσει γρήγορη μύτη στους αγώνες, και δεν ήταν άγνωστος. Ποιος; Ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου, ή «Στρατισίνο», ή...
Ο Στράτης μας.
Πριν από τις συστάσεις ακούγεται η Τζούλια Ζαλμά να λέει στους άλλους που κοίταζαν στην πίστα (και τώρα θυμάμαι ότι ήταν και ο Γιώργος Μοσχούς με τη γυναίκα του, Δέσποινα): «τι κρίμα, νέο και όμορφο κορίτσι να έχει τόση κυτταρίτιδα;». Το κορίτσι που χόρευε, μια θεά σας λέω, χωρίς ίχνος ατέλειας, χαμογελάει κοιτώντας το Στράτη (όλα τα κορίτσια χαμογελάνε στο Στράτη, Στρατής τότε) σαν να έχει ακούσει το σχόλιο. Έπεσε γέλιο και μετά οι συστάσεις. «Στρατή, να σου γνωρίσω τη Σοφία» ακούγεται ο Κ.Κ. Είναι ο μόνος που επιτρέπω να με λέει Σοφία και να το ακούω. Από τότε ζήσαμε σημεία και τέρατα, που δε μας άφησαν να πλήξουμε μια ζωή... μαζί. Και τι ζωή! Όποιος τον γνωρίζει τον πληρώνει καλά, έτσι, για να ευχαριστιέται τη γνωριμία περισσότερο, όπως και για τον Κ.Κ. το ίδιο. Για παράδειγμα, επί του προκειμένου, περιμένω μια φωτογραφία συγκεκριμένη που μου έχει προτείνει μια, δυο εβδομάδες τώρα. Περιμένω τη «φοβερή» φωτογραφική του πρόταση, που τελικά είναι συναισθηματική εικόνα, χωρίς φωτογραφική απεικόνιση. Κι αρχίζει το κυνηγητό της παραλαβής της φωτογραφίας για το κομμάτι του μήνα. Ο Στράτης στο γραφείο μεν, σε μίτινγκ δε (δεν μπορώ να διακόψω). Ο Σ.Χ. στη Γερμανία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Λαπωνία, στην Ισλανδία, στο γύρο του κόσμου τέλος πάντων, δε γίνεται να μου δώσει τη φωτό. Κάποια στιγμή τέλος πάντων, με τη μεσολάβηση του μάγου των εσωτερικών ισορροπιών, Μιχάλη Σταυρόπουλου, η φωτογραφία φθάνει στον προορισμό της. Τώρα, αν εσείς μπορείτε να διακρίνετε σε αυτήν το συναισθηματικό deja vu, Σ.Χ. και Κ.Κ. που κοιτιούνται από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου λέγοντας πολλά (ήταν η πρώτη τους γνωριμία νομίζω), εγώ ούτε με γυαλιά, ούτε με φακό καν δεν το διακρίνω. Έστω...
Συνεχίζοντας με τα πρόσωπα των ’70s που έγραψαν ιστορία στην ιστορία μας και συνεχίζουν τη γραφή στο σενάριο (ζητείται σεναριογράφος για το σίριαλ «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.»), μπαίνει στο γραφείο της διαφήμισης με τους μοναδικούς Σ.Κ. και Δημήτρη Γιαννάκη ο Γιάννης Βρόντος. Στους δύο ακούραστους... ερευνητές (της αγοράς) προστίθεται τρίτος. Αλωνίζουν την αγορά χαρτογραφώντας διαφημιστικά την Αθήνα, όπως κάνουν οι σημερινοί φλάιερς. Το παρατσούκλι του Γιάννη Βρόντου ήταν (και έμεινε) «ο μπάτσος», λόγω του τότε ενδυματολογικού στιλ. Σήμερα φορά και κλασικά μοκασίνια... με ραφές χωρίς κάλτσες. Νονός ο Σ.Χ.! Από τότε του έμεινε μέχρι σήμερα, αλλά, ευτυχώς, δεν αναγράφεται στην «ταυτότητα» του περιοδικού κάτω από το «Γενική Διεύθυνση Διαφήμισης». Σε αυτήν τη χωρίς ανάσα και ξεκούραση δουλειά τόσων ετών, οι τρεις μας δίπλα δίπλα, με τα γραφεία μας ενωμένα, για οικονομία χώρου και άμεση επικοινωνία, ο ένας να ακούει τι λέει ο άλλος. Δε χρειαζόταν ενημέρωση, οικονομία χρόνου δηλαδή, συνέβαιναν και τα καλά και τα κακά, και, μεταξύ αυτών, κάτι από τα γνωστά πολωνικά ανέκδοτα. ¶λλωστε, όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν πάντα συνεργάτες, και ποτέ προϊστάμενοι και υφιστάμενοι.
Παράδειγμα: Είμαι μόνη στο γραφείο, επιστρέφει ο Βρόντος, ζαλισμένος από την κυκλοφορία και την παραγωγή διαφήμισης. Λέω: «στον τάδε αριθμό σε ζήτησε ο κ. Κάτι». Σε λίγο ακούω το Γιάννη να ζητά τον κ. Κάτι στο τηλέφωνο. Εντάξει. Το αστειάκι δεν είναι τόσο ευφυές, αλλά οπωσδήποτε χαλαρωτικό για εμάς της διαφήμισης που λειτουργούσαμε εσώκλειστοι σε γκέτο στην εταιρεία, παρακολουθούμενοι στενά από την ύλη, μήπως μαθαίναμε κάτι από τα προσεχή θέματα του περιοδικού και το πουλούσαμε! Όπως για παράδειγμα, και για εκδίκηση, όταν τα επόμενα χρόνια, με τη δυνατότητα πρόσβασης που μπορούσα να έχω στην ύλη (λόγω ηλεκτρονικής πλέον διαδικασίας), διαβάζω το τεστ ενός νέου μοντέλου της Hyundai και τα καλά του συμπεράσματα. Εκτιμώντας τον Πάνο το Δάβαρη για την εξαιρετική δουλειά που έκανε βάζοντας (δυνατά) μια νέα μάρκα από το πουθενά τότε στην ανταγωνιστική αγορά αυτοκινήτου, του τηλεφωνώ και του λέω. «Γεια σου, Πάνο.» «Γεια σου, Σόφη.» Για πρώτη φορά δίνω πληροφορίες για την ύλη του επόμενου τεύχους, και δε με πιστεύω καθώς λέω: «το αυτοκίνητο παίρνει στο τεστ σχεδόν άριστα». Τους εκδικήθηκα, λοιπόν, και το ευχαριστήθηκα, και βέβαια δεν το «πούλησα». Έτσι κι αλλιώς, δε θα το καταδεχόμουν, και η Hyundai δεν είχε ανάγκη από εσωτερική πληροφόρηση για να κάνει σωστά τη δουλειά της, όπως απέδειξε στη συνέχεια.
Για τη δική μας συνέχεια, όμως, στη διαδρομή του χρόνου κάποτε πρέπει να κλείσει το σημαδιακό ’70, κι ας έμειναν πολλά απέξω. ¶λλωστε, δεν κάνω ιστορική αναδρομή. Μόνο αφηγούμαι από τη θέση του συνοδηγού στη 40χρονη ειδική και ερωτική διαδρομή (έρωτας = δημιουργία και θάνατος είναι η ζωή, Νίτσε με απόδοση Σ.Κ.).Μια διαδρομή ερασιτεχνών που έβαλαν τα γυαλιά στους επαγγελματίες με σύνθημα το «δεν μπορώ σημαίνει δε θέλω», άρα θέλω σημαίνει μπορώ._ Σ. Κ.